همشهری آنلاین - هلن صدیق بنای: " حتی اگر شما فردی با حداقل اعتقادات دینی در این دنیا باشید، شاید با دیدن نبوغ نور آرایی این مسجد، حس کنید که دست‌هایتان برای عبادت به هم نزدیک می‌شوند."
روزگاری رنگ، نور، شور، زیبایی، مفهوم و هوش جزئی از بناهای ایرانی بود. ولی ظاهرا دیگر از آن ذوق و استعداد در معماری ایرانی خبری نیست. ساختمان‌ها به گونه‌ای زشت، بی‌روح و بی‌هویت شده‌اند. آیا این استعداد معماری ایرانیان است که تنزل پیدا کرده است یا اینکه ریشه و نمادهای فرهنگی‌مان که روزگاری چشمان بیشماری را به آرامشِ نظم و زیبایی خود دعوت می‌کرد، رو به فراموشی گذاشته است.
معماران را چه شده است؟! دیگر از آن دنیای پرشور رنگ‌های گرم به کار رفته در کاشی‌ها و شیشه‌ها، تنوع بسیار در خلاقیت بناها خبری نیست! در حالی که چشم دنیا به این آثار زیبا، باشکوه و قابل ستایش دوخته شده است و سعی در الگوبرداری از آن‌ها در زمینه‌های مختلف دارند.
هافینگتون پست دریکی از گزارش‌های تصویری خود باستایش تمام به تکریم یکی از بناهای زیبای ایرانی پرداخته است. این گزارش در خصوص مسجد نصیرالملک شیراز که حاصل نبوغ دو ذهن خلاق و بی‌نظیر استاد محمدحسن معمار و استاد محمدرضا کاشی‌پز شیرازی است.
مسجد نصیرالملک یکی از مساجد قدیمی شیراز است که به سبب رنگ صورتی به کار رفته در آن به مسجد صورتی هم معروف است. این مسجد در محله گود عربان و در جنوب خیابان لطفعلی خان زند شیراز واقع شده و از نظر رنگ، طرح و نقش در ایران بی نظیر است. این مسجد به دستور میرزا حسن علی، ملقب به نصیرالملک در دوره قاجار ساخته شده است و ساخت آن حدود 12 سال از سال 1293 تا 1305 خورشیدی طول کشیده است.
عکاس ژاپنی این گزارش می‌گوید: " شیشه‌های رنگی به‌کار رفته در درها و پنچره‌های زیبای این مسجد، بازی نور و رنگ شورانگیزی اندرون مسجد به راه انداخته است. و شما این رنگ‌های ایجادشده توسط شیشه‌های رنگی را تنها در صبح‌گاه می‌بینید. مسجد چنان ساخته شده که نور آفتاب صبحگاهی را ببیند، پس اگر ظهر به دیدن آن جا بروید، برای گرفتن این نور دیگر دیر شده است.
دیدن نور آفتاب صبحگاهی که از شیشه‌های رنگی می‌گذرد و سپس روی طرح فرش‌های ایرانی می‌افتد، چنان جادویی است که گویی متعلق به جهانی دیگر است.
حتی اگر شما فردی با حداقل اعتقادات دینی در این دنیا باشید، شاید با دیدن نبوغ نور آرایی این مسجد، حس کنید که دست‌هایتان برای عبادت به هم نزدیک می‌شوند. نمی‌دانم، شاید سازندگان مسجد خواسته‌اند ایمان خود را در نور صبحگاهی که از شیشه‌های رنگی عبور می‌کند، نشان دهند!
زیبایی نقاشی‌های پیچیده بر قوس‌ها و طاق‌ها هم دیدنی است. بر خلاف مسجد شیخ لطف‌الله اصفهان که رنگ‌های غالب در آن آبی و کرِم است، این مسجد به مسجد صورتی معروف است. چرا که از این رنگ استفاده‌ی بسیاری در کاشی‌های داخلی مسجد شده است. اگر چه با وجود تنوع رنگی بسیار، دور از انصاف است که تنها از این رنگ یاد شود. شیشه‌های رنگی در ساختار مسجد لطف و شکوه خاصی به بنا داده است. از طرفی نادر بودن چنین معماری‌ای بر ارزش زیبایی و عظمت این مسجد افزوده است."
منبع: huffingtonpost
